Vertrouwen op je intuïtie?
Als Groep vertrouwen op elkaar en je Intuïtie
Uruzgan, vrijdag 14 September 2007.
Het is nog vroeg, uurtje of 7 in de morgen en het is nog redelijk koel. We lopen deze ochtend een complexe patrouille te voet, dwars door de Green Zone heen en onze intuïtie in het voorbereidingsproces gaf al aan dat het anders was dan anders. Op het plaatje links zie je een overzicht van het gebied. De groene cirkel geeft aan waar dit verhaal zich ongeveer heeft afgespeeld. In Afghanistan is alles zand en steen, behalve aan de oevers van de riviertjes. Hier is een groene landbouwzone, de “Green Zone” zoals wij die noemen.
De patrouille deze ochtend, is een operatie met een aanzienlijk deel van Team, waarbij ieder Peloton en Groep zijn eigen route pakt. Met aanzienlijk moet je denken aan 100 militairen te voet en tientallen voertuigen. Vanaf de eerste stap in de” Green” voelde je dat er iets niet klopte. Naarmate je langer in het gebied bent en het aantal gevechten niet meer op 1 hand is te tellen, ga je dingen herkennen. Je intuïtie wordt sterker en is je beste vriend. De lokale bevolking kijkt anders, zwaait anders, ze rijden het gebied uit, waar ze normaal rond deze tijd erin gaan. Hele kleine dingen vallen op en je zintuigen zijn extreem scherp en helder. Je ruikt en voelt letterlijk dat er een andere energie hangt.
Onze groep bestaat voor deze patrouille uit 15 personen.
Wij verplaatsen ons als meest rechter eenheid op de flank, tegen de oevers van de rivier de Helmand aan. Lemen huisjes, muurtjes en dichte Mais en Wietvelden wisselen elkaar af. (Zie foto rechts) We lopen over smalle paadjes en het zicht is soms minder dan 10 meter. We houden elkaar en de omgeving goed in de gaten. Iedereen heeft zijn eigen taak. Samenwerking, Communicatie en Vertrouwen zijn essentieel onder deze omstandigheden. Uit ervaring weten we inmiddels dat achter ieder muurtje of maisveld een “verassing” op de loer kan liggen.
Vaak zaten we tijdens een vuurgevecht in voertuigen en nu zijn we te voet, dat maakt het anders. Je bent wendbaarder en ook kwetsbaarder.
Onze twee voorste verkenners en ikzelf, als derde man, zijn over een 1,5 meter hoog muurtje heen geklommen. We kijken nu richting een maisveld, een groene muur van 2,5 meter hoog. Het lijkt een maisveld als vele anderen. Met de nadruk op lijkt.
Mannen met baarden en groene gewaden komen uit het Maisveld gewandeld, Taliban!
Het zijn er zeker 5 en in het maisveld lopen er nog meer. Ze zijn maximaal bewapend, met Kalashnikovs, Raketwerpers (RPG) en een zware Mitrailleur. Wij schrikken ons de pleuris, je verwacht contact met de vijand, echter niet op 10-20 meter afstand. Het lijkt erop dat ook zij schrikken van onze aanwezigheid en ze van plan waren om ons Team vanaf de zijkant aan te vallen. Ze hadden ons daar nooit verwacht en zo liepen we recht tegen elkaar aan. Bizarre situatie en bijna niet te beschrijven wat er op zo’n moment door je heen gaat.
Je staat letterlijk oog in oog met de Taliban, gaat liggen en begint direct vanaf kleine afstand op elkaar te vuren.
In een split second moeten we handelen en doen we onze Drills.
Er zitten nog 12 mensen van de groep achter het muurtje, zij zorgen voor flank en achter beveiliging. Ondertussen vliegen Raketten en fluiten de Kogels ons om de oren. Een raket slaat in op het muurtje, waar de rest van onze groep achter zit. We voelen de warmte en zien de stof en rook van alles wat er over en weer naar elkaar toe wordt geschoten. De voorste twee verkenners breken af en zien zo snel mogelijk achter het muurtje te komen.” We zijn Sitting Duck met zijn drieën. De groep blijft vuurdekking geven, zodat ze “veilig” dit sprintje van ongeveer 15 meter kunnen maken. De twee jongens hebben het gered en ze nemen een vuurpositie in om mij te dekken, zodat ook ik naar een relatief veilige plek kan.
Terwijl er flink wordt gevuurd ren ik zigzaggend terug en spring over het muurtje.
“Fuck, het riempje van mijn Helm is losgeschoten.”
Mijn Helm ligt nu aan de andere kant van de muur. Middenin een extreem vuurgevecht, zonder Helm, dat wil je niet. Mijn intuïtie zegt, halen dat ding! Zonder na te denken spring ik over de muur. Eén van de jongens dekt mij met zijn mitrailleur en zegt je bent gek…en hij heeft gelijk. Kogels fluiten en stof komt omhoog, pak mijn Helm en spring weer terug. We kijken elkaar aan…wat een situatie hier en we gaan dit samen fixen.
Tijdens dit vuurgevecht is ontzettend veel gebeurd en wonderbaarlijk genoeg is er niemand gewond geraakt of erger. Deze dag had ieder van ons een Engel op zijn schouder. In April 2008, besluit ik de dienst te verlaten en het bedrijfsleven in te gaan.
Tijdens het inleveren van de spullen, wordt de hoes van mijn Helm gehaald en iemand zegt; Hé, dat lijkt wel een kogelinslag op je Helm. “Nu je het zegt, inderdaad.”
Een andere jongen die er ook bijstaat merkt op, dat het maar goed was dat ik destijds mijn Helm hebt opgehaald, anders had je hier nu niet meer gestaan. Of dat daadwerkelijk zo is, zullen we nooit weten. Wel is het een opluchting dat wij destijds achter dat muurtje, onze intuïtie hebben gevolgd.
Bij mijn Afscheidsfeestje heeft de Groep als dank een “Gouden Helm Award” gemaakt. Deze Award betekent heel veel voor mij.
Patrick???
