Beter Leiderschap door het tonen van je kwetsbaarheid
Kwetsbaarheid en Leiderschap zijn (nog) geen beste vrienden
Managers en Leidinggevenden vinden het moeilijk om Informatie, Meningen en Emoties te delen met de Teams en Afdeling (Of mogen het niet). Bewust houden ze dit achter, omdat ze denken zwak over te komen, het schade aan hun imago veroorzaakt of ze hebben niet het vertrouwen dat er vertrouwelijk mee wordt omgegaan. Kwetsbaarheid en Leiderschap zijn in de praktijk nog geen beste vrienden. En eigenlijk is dat best gek, aangezien we zelf juist van mensen houden die zich kwetsbaar durven op te stellen.
Zelf heb ik ook jaren mijn kwetsbaarheid als leider onderdrukt.
Informatie achterhouden, voor een ander bepalen wat belangrijk is en een harnas om me heen, zodat mijn emotie als Leider niet zichtbaar was. Eigenlijk zag ik niet in wat de toegevoegde waarde was van het Team door wel zoveel als mogelijk te delen. (Even kijken naar deze zin) In Uruzgan kwamen wij tot de ontdekking wat er gebeurt als je als Team wel je kwetsbaarheid laat zien. Dit inzicht deel ik in onderstaande verhaal.
Uruzgan 2007. We hebben een aantal zware weken achter de rug en de vermoeidheid bij de groep is zichtbaar. Zowel emotioneel als fysiek zijn we op de proef gesteld en we snakken naar een paar dagen op Kamp Volendam (Kleine Pelotons Base). De relatieve veiligheid, luxe en rust komt precies op het juiste moment. Dit gevoel van “relatieve veiligheid”, is echter van korte duur. Vanaf het moment dat we het kamp betrekken en de wacht overnemen, besluit de Taliban met enige regelmaat, paar keer per dag, een mortier richting het kamp te lanceren. Waar je buiten de Poort op patrouille een Hunters Mindset hebt, voel je je binnen de ommuurde vooruitgeschoven Post een “Sitting-Duck”.
Je hoort een knal, ziet een rookwolkje in de Greenzone, ALARM!, wachten op inslag…situatie opnemen en weer door.
“Met name de nachten duren lang en in slaap komen is lastig.”
Je denkt aan de vorige inslag, die viel buiten het kamp maar wel dichterbij dan de Mortier daarvoor. Zou de volgende weer buiten de muren vallen of komt er een moment dat hij precies binnen ons kamp valt? We slapen op veldbedjes en onze beschutting is een scherfvest dat we om ons heen hangen. Een pantservoertuig waar we onder liggen of tegen een muur aan, zodat we in ieder geval van één kant “gedekt” zijn. Als ik eraan terug denk, is het een bizarre situatie. Er staan honderden Pantsercontainers in het gebied maar op Kamp Volendam, staat er niet één. We slapen met 40 man in de open lucht en om de zoveel tijd wordt er een projectiel richting het kamp gelanceerd.
Die nacht is het warm, slapen we onrustig en is iedereen relaxt en toch gespannen. We praten niet zoveel en het lijkt een stilte voor iets dat komen gaat. We hebben met Martijn en Tim al twee fatale incidenten meegemaakt en we zijn zelf door het oog van de naald gekropen. Nu deze hele situatie met die mortieren…hoelang gaat dit nog goed.
Zelf gaan mijn gedachten naar thuis, naar Marleen mijn vrouw, zal ik haar ooit nog zien?
Toon je Kwetsbaarheid
In de ochtend erop, loop ik een ronde en zie overal jongens liggen. De één onder een voertuig en de ander ingeklemd tussen scherfvesten. Het is die nacht goed gegaan, en je zag en voelde de opluchting. Tijdens een gesprekje met één van de jongens deel ik mijn gevoel van die nacht. Als groepscommandant toonde ik niet vaak mijn angsten, en nu deed ik dat zonder na te denken. Ik deelde mijn gevoel, de frustratie en het idee dat ik misschien wel nooit meer thuiskom. Deze jongen was zo ontzettend opgelucht dat ik hier zo open over was. Hij deelde zijn eigen angst en gaf aan dat dit bij meer Teamleden speelde.
Er was schijnbaar een onzichtbaar laagje, waardoor je je niet kwetsbaar mocht of kon opstellen. Op het moment dat ik als “leider” mijn kwetsbaarheid toonde, was dit laagje weg.
Nu we als Groep van elkaar wisten wat er speelde, konden we elkaar nog beter ondersteunen en begrijpen. We groeiden nog meer naar elkaar toe en hadden als Team een open-boek cultuur. In de maanden die volgden, heeft dit moment ons geholpen om te blijven presteren en een eenheid te blijven, ondanks de stressvolle situaties die nog moesten volgen.
In het bedrijfsleven is de context uiteraard anders, echter de gevolgen van geslotenheid in de communicatie niet. Nog te vaak wordt informatie achtergehouden, omdat we er geen vertrouwen in hebben, dat dit iets bijdraagt. Nog te vaak, voert een persoon of een Team een eigen gevecht en niet de strijd van de organisatie in zijn geheel.
Voor Leiders; “Deel! De positieve uitwerking op Motivatie en Betrokkenheid zal je verbazen!”
Dus, geef je leiding, durf een open-boek te zijn en laat je kwetsbaarheid zien. Als Leider wil je graag alles weten wat er speelt binnen je Team en bij je Teamleden. Begin bij jezelf, dan ontstaan er mooie dingen. Mensen voelen precies aan of een verhaal compleet is en authentiek. Op het moment dat er twijfel is, ben je een deel kwijt en zul je niet het beste resultaat behalen.
Is er een open-boek cultuur, dan is de basis gelegd om door te groeien naar het volgende niveau: High Performance Teams!
Patrick???
